Czy dysleksja jest dziedziczna?
Przyczyny dysleksji nie są w chwili obecnej określane w sposób jednoznaczny. Funkcjonuje równolegle kilka koncepcji etiologicznych, wzajemnie ze sobą powiązanych Koncepcja organiczna mówi o uszkodzeniach mózgu, genetyczna o dziedziczeniu zmian w centralnym układzie nerwowym. Pozostałe to koncepcja opóźnionego dojrzewania, hormonalna i psychodysleksji. Wyniki badań sugerują, że dziedziczne uwarunkowania dysleksji dotyczą 20-30 % dzieci dyslektycznych.
Dlaczego opinie psychologów bywają czasami opisowe i nie pada w nich słowo dysleksja/dysgrafia – nauczyciele nie zawsze wiedzą jak traktować opisany problem? Gdzie wówczas mają szukać pomocy?
Dysleksję rozpoznaje się u dzieci o co najmniej przeciętnym poziomie rozwoju umysłowego, u których trudności z zakresu nauki czytania i pisania mają specyficzną formę i nie ustępują w procesie standardowych oddziaływań edukacyjnych. Nie wszystkie rodzaje wspomnianych trudności są uwarunkowane dyslektycznie. Pierwsza diagnoza zazwyczaj ma charakter opisowy i stanowi punkt wyjścia do pracy. Rozpoznanie dysleksji następuje najczęściej po zakończeniu etapu nauczania początkowego. Nauczyciel powinien otrzymać pisemną opinię dotyczącą trudności ucznia, zawierającą zalecenia do pracy z dzieckiem. Może wyjaśniać swoje ewentualne wątpliwości, kontaktując się z osobą, która dziecko badała. Rodzic nie powinien przyjmować na siebie roli komentatora i osoby przekonywającej nauczycieli.
Czy z dysleksji się wyrasta ?
Sporadycznie tak. Zazwyczaj nie, chociaż dziecko może nauczyć się dawać sobie radę ze swoimi problemami, np. konieczność czytania zastępuje innymi metodami zdobywania informacji, komputer poprawia błędy ortograficzne. Dorośli dyslektycy wybierają formy i dziedziny życia zawodowego, w której dysleksja im nie przeszkadza, a nawet pomaga (ponieważ dysleksja to nie tylko specyficzne trudności, ale również specyficzne zdolności). Czy ćwiczenia polegające na wielokrotnym przepisywaniu tekstów, dyktandach, głośnym czytaniu, pomagają uporać się z dysleksją?
W pracy z dzieckiem dyslektycznym stosuje się obecnie skuteczniejsze, przyjemniejsze formy terapii, bazujące na współczesnej wiedzy medycznej i psychologicznej. Przy spełnieniu pewnych warunków przepisywanie tekstów i głośne czytanie mogą być pomocne, jednakże dobór metod należy konsultować z reedukatorem. Dyktanda należy traktować raczej jako formę sprawdzianu.
