Gdy pada sformułowanie trudności w utrzymaniu bliskich relacji, na myśl przychodzi w pierwszym momencie osoba – typ samotnika, ktoś kto unika kontaktów z rodziną, nie ma przyjaciół, pracuje i odpoczywa w samotności. Pod tym pojęciem kryje się jednak coś więcej, mianowicie jedna z sił rządzących związkiem i rodziną – zróżnicowanie ja, czyli umiejętność radzenia sobie z wewnętrznym konfliktem pomiędzy byciem częścią wspólnoty; pary lub rodziny a potrzebą niezależności. Mamy wypracowane różne sposoby radzenia sobie z lękiem i niepokojem; od zlewania się z drugą osobą lub grupą (symbioza, fuzja)  do unikania bliskości i wchodzenia w bliskie relacje. Celem terapii osób / związków, które doświadczają trudności w tym obszarze jest praca w kierunku budowania niezależności partnerów przy jednoczesnym wzmacnianiu przyjacielskiej, miłosnej, intymnej lub rodzinnej relacji.

Nieporozumienia, kłótnie i konflikty są naturalnym zjawiskiem w każdej zbiorowości. To naturalne, że w każdej grupie, także w związku dwóch bliskich i kochających się osób, zarysowuje się różnica zdań, potrzeb, celów i pragnień. Konflikty, chociaż nieprzyjemne i trudne, mogą sprzyjać porozumieniu, bo partnerzy lub członkowie rodziny potrafią odnaleźć rozwiązanie, ale też mogą nasilać się, pozostawać nie rozwiązane i wywoływać narastające napięcie, gniew i poczucie niesprawiedliwości. Zdarza się, że jest ono tak duże, że cierpi cała rodzina, a poszczególne osoby manifestują problemy i dysfunkcje. Mówi się wówczas o zablokowaniu związku / rodziny. Rodzina samodzielnie może nie poradzić sobie z wyjściem z impasu. Wskazana jest praca z terapeutą.

Są ważnym momentem w życiu rodziny, niosąc radość, ale też wiele powodów do napięć, nieporozumień, niepokojów. Na narodziny dziecka można patrzeć jak na przejście rodziny do kolejnej fazy, które to przejście wymaga od wszystkich wysiłku w celu adaptacji do zmiany dotyczącej  organizacji rodziny, miejsca i ról poszczególnych osób w rodzinie. Ze względu na wagę  wydarzenia jakim są narodziny dziecka, niesie ono ze sobą wiele obaw i nadziei dotyczących dziecka i rodzicielstwa, często związanych z doświadczeniami z własnej rodziny pochodzenia. Zdarza się nierzadko, że pojawienie się dziecka przeżywane jest jako kryzys, w którym oboje rodzice lub jedno z nich, korzystają z pomocy psychologa.

Często zdarza się, że rodzice mają poczucie nieskuteczności w swoich metodach wychowawczych albo nie są zadowoleni ze sposobu w jaki zachowują się wobec dziecka i chcieliby to zmienić. Oceniają zachowanie swojego dziecka jako nieposłuszeństwo, zauważają że stosowane przez nich kary i nagrody nie działają, a dziecko jest „niegrzeczne”. Psycholog dziecięcy podczas konsultacji rodzicielskich może pomóc w rozpoznaniu obecnie funkcjonującego stylu wychowawczego, zrozumieniu tego co dzieje się w relacjach rodzinnych oraz skąd biorą się zachowania dziecka i rodziców, aby w kolejnych krokach móc umożliwić rodzicowi/rodzicom dokonanie zmian w sposobach reagowania na zachowania dziecka. Pomocne w przypadku problemów wychowawczych mogą być też np. warsztaty dla rodziców.

W relacjach pomiędzy parą rodziców może dochodzić do konfliktów dotyczących wychowania i opieki nad dzieckiem. Jeśli są one częste i dorosłym trudno jest dojść do porozumienia może to  mieć bardzo negatywny wpływ na samopoczucie, funkcjonowanie i dalszy rozwój dziecka. Jeśli dorośli widzą problem i są gotowi współpracować w kierunku polepszenia sytuacji, ale ciężko im osiągnąć poprawę na własna rękę, dobrym rozwiązaniem może być udanie się do specjalisty np. do psychologa dziecięcego na konsultacje rodzicielskie. W niektórych przypadkach skuteczna może okazać się również terapia par.